Zašto priznanje Palestine nagrađuje izraelske saradnike iz PA, a ne palestinski narod

Britansko priznanje izmišljene palestinske države nastavlja stoljetnu strategiju davanja službenog statusa nametnutim vođama koji rade na održavanju židovske supremacističke vladavine.

Ranije ove sedmice, nekoliko evropskih zemalja – uključujući Veliku Britaniju i njene kolonije Kanadu i Australiju, ali s izuzetkom Sjedinjenih Država – priznalo je nepostojeću “Državu Palestinu”, kojom će upravljati neizabrani, kolaboracionistički režim Palestinske uprave (PA) i njen lider Mahmoud Abbas.

Ovo nije prvi put da je Britanija priznala palestinske saradnike kao predstavnike naroda. Ta praksa počela je odmah nakon što je okupirala i kolonizirala Palestinu krajem 1917.

Nakon izdavanja Balfourove deklaracije u novembru iste godine i britanskog vojnog osvajanja Palestine u decembru (uz potpunu kontrolu teritorije do septembra 1918.), između 1918. i 1920. osnovano je više od 40 palestinskih organizacija koje su se suprotstavljale britanskoj kolonijalnoj vlasti i cionističkom kolonijalizmu.

One su zahtijevale nezavisnost, sazivale nacionalne kongrese i usvajale rezolucije kojima se potvrđuje arapski karakter Palestine i poziva na njeno oslobođenje i ujedinjenje unutar Velike Sirije.

Ipak, Britanija je dosljedno blokirala palestinske zahtjeve za priznanje, uvijek ih uslovljavajući prihvatanjem cionističkog projekta.

To je bila središnja kolonijalna strategija širom svijeta: uskratiti koloniziranom narodu pravo na vlastite predstavnike, zatim među njima pronaći saradnike i postaviti one koji su spremni izdati svoj narod. Palestinci nisu bili izuzetak – naprotiv, postali su najjasniji primjer, bilo pod Britancima ili pod cionistima.

Među organizacijama koje su se pojavile nakon britanskog osvajanja Palestine, najistaknutija su bila Palestinska muslimansko-hrišćanska udruženja (MCA), čija je prva podružnica osnovana u Jaffi 1918. godine. Ona su zagovarala jedinstvo preko vjerskih granica u borbi protiv britanskog kolonijalizma i židovskog cionizma.

U studenom iste godine, Jaffansko MCA podnijelo je memorandum generalu Gilbertu Claytonu, glavnom političkom službeniku, u kojem su potvrdili arapski karakter Palestine kao “naše arapske domovine, Palestine” i odbacili britansku politiku stvaranja židovskog nacionalnog doma.

U januaru 1919. sazvali su prvi Palestinski nacionalni kongres u Jerusalemu, gdje su delegati pozvali na oslobođenje Palestine i cijele Sirije, uključujući Liban, i zahtijevali stvaranje nezavisne i ujedinjene Velike Sirije.

Ali Britanci su blokirali delegaciju da otputuje na Parišku mirovnu konferenciju, iako su rezolucije ipak dospjele u Pariz.

Istovremeno, Chaim Weizmann, vođa Cionističke organizacije, izjavio je američkom državnom sekretaru Robertu Lansingu da je cilj cionista da “Palestina postane jednako židovska kao što je Engleska engleska”. Kao model naveo je francusku kolonizaciju Tunisa.

Američka King-Crane komisija posjetila je Palestinu 1919. i saslušala desetine Palestinaca. Svi su se žestoko protivili cionističkoj kolonizaciji i tražili nezavisnost.

Komisija je preporučila američki mandat s izabranom skupštinom umjesto britanske ili francuske kontrole. Ali London i Pariz su ignorisali izvještaj, a američki Kongres ubrzo podržao Balfourov plan.

Britanija je potom 1920. uspostavila civilnu upravu i imenovala cionističkog političara Herberta Samuela za prvog visokog komesara.

Palestinski nacionalni kongresi nastavili su zahtijevati nezavisnost, ali su britanske vlasti odbijale priznati njihove odbore. Umjesto toga, favorizirali su saradnike, poticali unutrašnje podjele i finansirali sektaške organizacije da razbiju palestinsko jedinstvo.

Britanija i cionisti stvorili su mrežu kolaboracionističkih partija i milicija, od tzv. “mirovnih bandi” tokom Velike pobune (1936–1939), do današnjih sigurnosnih snaga PA, koje od 1994. guše palestinski otpor u ime Izraela.

Zapad nikada nije priznao istinski legitimne palestinske institucije – poput Svepalestinske vlade (APG, 1948–1953) – ali jeste jordanskog kralja Abdullaha, koji je anektirao dijelove Palestine.

Kasnije, kada je PLO stekao legitimitet među koloniziranim narodima svijeta, Zapad je i dalje odbijao da ga prizna sve dok 1993. nije potpisao Oslo i odustao od predstavničke uloge. Tada je prvi put dobio međunarodni status – upravo zato što je priznao izraelsku kolonizaciju.

Od tada je PA, kao izraelski klijent, nastavila vršiti represiju nad vlastitim narodom. Čak i nakon što je Hamas pobijedio na izborima 2006., Zapad i Izrael odbili su priznati njegovu vlast, orkestrirajući puč koji je uspio na Zapadnoj obali, ali ne i u Gazi.

Najnovije britansko i kolonijalno priznanje “Palestine” nije nagrada palestinskom otporu, već kolonijalnom režimu PA. Time se potvrđuje njihova uloga kao posrednika u održavanju izraelske supremacije, a istovremeno isključuje Hamas, posljednja demokratski izabrana politička snaga među Palestincima.

Britanski, kanadski i australski lideri jasno su rekli: njihovo priznanje ne znači priznanje palestinskog prava na slobodu, već samo jačanje PA i nastavak kriminalizacije Hamasa.

U trenutku kada Izrael vodi genocidnu kampanju istrebljenja u Gazi, ovo “priznanje” samo osigurava da Izrael zadrži status židovske supremacističke države, dok su saradnici PA proglašeni službenim predstavnicima palestinskog naroda.

Ono što je Britanija započela 1920-ih – strategiju davanja legitimiteta samo onim Palestincima koji priznaju kolonijalno pravo evropskih Židova da otmu i naseljavaju njihovu zemlju – traje i danas, stoljeće kasnije.

Priznanje izmišljene države Palestine ne znači priznanje palestinskog prava na slobodu. To je nagrada za lojalnu ulogu Palestinske uprave u održavanju kolonijalnog poretka i židovske supremacije, piše MEE.